Το γραφικό χωριό Άρσος είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά παραγωγής κρασιού στην Κύπρο.

Βρίσκεται 40 χιλιόμετρα από τη Λεμεσό και 45 χιλιόμετρα από την Πάφο. Είναι χτισμένο στις

πλαγιές του βουνού Λαόνα, 1092 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, με ανοιχτό

ορίζοντα στην κοιλάδα του ποταμού Διαρίζου, μέχρι τη θάλασσα της Πάφου.
Χάρη σε αυτή τη γεωγραφική θέση, το καλοκαίρι απολαμβάνει ένα θαυμάσιο δροσερό καιξηρό

κλίμα και κατά συνέπεια προσελκύει εκατοντάδες παραθεριστές. Μπορείτε να

προσεγγίσετε το χωριό ακολουθώντας τη διαδρομή A6 και μετά τη διαδρομή E601.

Το όνομά του (Άρσος) πιστεύεται ότι προέρχεται είτε από το Άγιο Άσσο της Αφροδίτης, όπου

χτίστηκε το χωριό, είτε από το καθεστώς του, ως μία από τις τέσσερις πόλεις που ίδρυσε ο

Πτολεμαίος Φιλαδέλφος προς τιμήν της Αρσινόης (Αρσινόη Β' της Αιγύπτου ήταν βασίλισσα

της Θράκης και συμβασιλέας της Αιγύπτου μαζί με τον αδερφό και σύζυγό της Πτολεμαίο Β'

το Φιλάδελφο. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Πτολεμαίου Α' του Σωτήρα, στρατηγού και

επιγόνου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, καθώς και ιδρυτή της Δυναστείας των Πτολεμαίων.

Μητέρα της ήταν η τελευταία σύζυγος του, Βερενίκη η Α'. Έπαιξε κύριο ρόλο στην πολιτική που διαμόρφωσε τα δυτικά κράτη που σχηματίστηκαν μετά τη διάλυση του απέραντου κράτους του Αλεξάνδρου).

Από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, το σμαραγδένιο χρώμα των αμπελώνων κυριαρχεί σε

όλο το χωριό. Οι κάτοικοι του χωριού Άρσος ασχολήθηκαν με την παράδοση της

οινοποιίας από την αρχαιότητα, έχοντας εξελίξει το χωριό σε ένα μεγάλο αμπελουργικό χωριό

με πλούσια αμπελουργική ιστορία.

Η φιλοξενία των κατοίκων του χωριού, η καθαριότητα των σπιτιών και των δρόμων,

τα υπέροχα γραφικά ναυπηγεία και όλες οι ποικιλίες των λουλουδιών και του πρασίνου είναι

χαρακτηριστικές με την άφιξή σας.

Το χωριό γνώρισε σημαντική ανάπτυξη από το 1920 έως το 1960. Ο πληθυσμός του χωριού

ανήλθε σε 2.000 κατοίκους. Η μη κερδοφόρα αμπελοκαλλιέργεια, το κακό οδικό δίκτυο

εκείνων των ημερών και η αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στις πόλεις οδήγησαν το χωριό

να αποσυντεθεί και να εγκαταλειφθεί. Σήμερα, μόνο 300 περίπου άνθρωποι παρέμειναν στο

χωριό κρατόντας και μεταδίδοντας μια παράδοση πλούσια σε τρόπους και έθιμα.